De Joodse enclave

Het schijnt zo te zijn dat de Joodse lobby in dit land groot is. Dat was zeker te zien aan de manier waarop de vorige presidenten met Israel en de kwestie Palestina omgingen. Ook schijnt de hoeveelheid Holocaust monumenten (een van de weinige veelvoorkomende monumenten voor slachtoffers van een oorlog) te danken te zijn aan de grote Joodse gemeenschap die een belangrijke vinger in de pap heeft.

Vandaag kreeg ik zelf te maken met een deel van de Joodse bevolking. Dan niet de groep die rijk is en dus waarschijnlijk de meeste invloed heeft, maar zij die op een orthodoxe manier zijn geloof belijd. Degene met de zwarte hoeden en de pijpen krullen, die je ook vaak in Amstelveen ziet lopen.

Het is een erg regenachtige dag. De rivieren de we passeren treden bijna buiten hun oevers, het water loopt over de straten, er ontstaan meren waar deze normaal niet horen te zijn en er zijn ineens overal watervallen. Later horen we dat het noodweer, want zo kun je het wel noemen, er zelfs voor heeft gezorgd dat er mensen geëvacueerd moeten worden. We zijn op weg naar Bethel, de plaats waar het hippie Woodstockfestival in de jaren ‘60 is gehouden. Onderweg rijden we langs een Joodse enclave, overal hangen borden met Hebreeuwse opdruk. Ook zien we twee liftende Joodse jongens, misschien is het woord jongemannen meer van toepassing, staan. We stoppen iets voorbij hen. Ik denk dat ze niet doorhebben dat we voor ze stoppen, net als ik tijdens de liftwedstrijd van Berlijn niet doorhad dat er een lift voor mij stopte. Ik riep dat we voor ze stopte, maar dat leken ze niet te horen. Nu is dat ook niet zo verwonderlijk, ik sta niet bekend om mijn harde stemgeluid en het regende erg hard. Ik loopt dus op de mannen af en zeg dat we ze een lift aanbieden. Ze blijven naar de weg staren. Eén van hen mompelt iets en probeert zijn lach te onderdrukken. Ik heb het gevoel dat hij me uitlacht, terwijl hij naar de weg blijft staren en zijn vriend met zijn rug naar me toe blijft staan.

Dit lijkt een zelfde geval van wat we ook in Nederland kennen maar dan vanuit een andere geloofsovertuiging. Islamitische mannen die vrouwen niet de hand willen schudden omdat ze volgens hun geloof ‘minder waard’ zijn. Deze mannen wilden niet met mij (ons) meeliften omdat we vrouwen zijn, ze wilden niet fatsoenlijk tegen me praten, laat staan me aankijken. Ik voelde me erg gekleineerd. Ik snap het wel dat je bepaalde geloofsovertuigingen hebt en dat deze niet noodzakelijkerwijs overeen hoeven te komen met de mijne. Maar ik vind wel dat je in een land als dit, het vrije Amerika (of moet ik ‘vrije’ zeggen?), tenminste fatsoenlijk naar elkaar kunt zijn door te zeggen dat je vanuit je geloofsovertuiging niet met mij in één auto wilt stappen. Dan snap ik dat, maar ik wil het eigenlijk niet pikken dat ik genegeerd wordt.

Op de terugweg zien we weer een aantal liftende Joden staan. Eén doet snel zijn hand in zijn baard, alsof hij nadenkt, terwijl we langsrijden. Hij wil duidelijk níet de indruk wekken dat hij een lift nodig heeft. We proberen het nog een keer en stoppen voor twee lifters. Als ze zien dat mama rijdt maken ze haastig excuses dat ze aan de verkeerde kant staan te liften. Hoe kregen ze ineens die ingeving? ik had nog niet gezegd waar we heen gingen en zij hadden nog niet te kennen gegeven waar ze heen wilden. Ze liepen haastig naar de andere kant van de weg. Een ‘typisch’ geval van vrouwen zijn minderwaardig? Of is het misschien toch zo, zoals Sebas zei, dat ze vanaf een afstandje roken dat Simone voor Feyenoord is?